LEGIA WARSZAWA

Pomysł utworzenia drużyny sportowej pojawił się w Legionach Polskich jeszcze w 1915 roku. Realny kształt ta myśl przybrała w kwietniu 1916 roku. Trwała jeszcze I wojna światowa, kiedy w okresie względnego spokoju grupa ludzi, wielkich miłośników piłki nożnej, postanowiła utworzyć wojskowy, jednosekcyjny klub piłkarski. Dopiero w wiele lat później zaczęły powstawać inne sekcje. Klub tworzyli żołnierze Legionów Józefa Piłsudskiego. Pochodzili głównie z terenów południowej Polski, także z tych, które dzisiaj nie wchodzą już w skład Rzeczypospolitej. Niektórzy z nich mieli pozą sobą przynależność do Wisły i Cracovii, a także grę w drużynach lwowskich.
Początkowo była to "drużyna legionowa". Pod takim właśnie szyldem występowała. Pierwsze mecze Legia rozegrała w okolicach Maniewicz na Wołyniu z innymi drużynami legionowymi. Pierwszy mecz w Warszawie odbył się w 1917 roku na Agrykoli ze stołeczną Polonią i zakończył się wynikiem 1:1. "Stołeczność" tego klubu wiąże się z dniem 14 marca 1920 rok, kiedy to odbyło się na Zamku Królewskim zebranie założycielskie. Został wówczas powołany WKS - Wojskowy Klub Sportowy. W 1921 roku po zakończeniu działań wojennych Legia wystartowała w rozgrywkach A - klasy i w swoim pierwszym, historycznym meczu uległa Koronie Warszawa 0:3. Od początku Legia związała swój los z okolicami Agrykoli. Pierwsze boisko znajdowało się w miejscu dzisiejszej płyty treningowej, gdzie podczas zaborów mieściły się stajnie carskiej jazdy. Dopiero rok później uchwalono status, który przewidywał - między innymi - możliwość przyjmowania do niego także osób cywilnych. Tak się złożyło, że fundamenty potęgi Legii tworzyli nie warszawiacy, lecz przedstawiciele innych regionów naszego kraju. W przeważającej części byli to "krakusy". To im zawdzięczamy, że Warszawa ma tak wspaniały klub.
8 maja 1927 roku legioniści rozegrali pierwszy mecz w polskiej ekstraklasie, wygrywając 6:1 z ŁKS-em na boisku rywala. W tym spotkaniu świetny piłkarz tamtych lat Marian Łańko, popisał się, jako pierwszy legionista, klasycznym hat-trickiem.
W latach 1927-1936 Legia zajmowała w kolejnych sezonach miejsca nie gorsze, niż szósta lokata. Od 1930 Legia grała już na nowym stadionie wybudowanym na gruntach podarowanych klubowi przez Józefa Piłsudskiego. Dopiero 1936 rok przyniósł zmianę tej sytuacji, niestety, na niekorzyść. W tym właśnie roku Legia spadła z ligi na kilkanaście lat. Ta przerwa, to także lata II wojny światowej. O wejście do ekstraklasy legioniści mogli więc podjąć walkę już po jej zakończeniu. Ale na olimpiadzie w Berlinie, w tymże 1936 roku, wojskowy klub miał swoich dwóch przedstawicieli: Martynkę i Cebulaka. Ostatnie lata przed wybuchem II wojny światowej Legia spędziła na boiskach A - klasy (II ligi wówczas nie było) - i także bez większych sukcesów. Inna sprawa, że w drużynie grali w większości zawodnicy mający najlepsze lata sportowej kariery już za sobą. To byli żołnierze - tułacze, uczestnicy walk o wolność kraju, o jego wyzwolenie spod jarzma zaborców.
A więc Legia, to nie tylko sport. To także piękna działalność patriotyczna i bojowa w obronie Ojczyzny. Jak z tego widać, historia klubu obfitowała w wydarzenia dramatyczne, pełne trudu i znoju. Powojenne dzieje Legii, to już zupełnie inny etap działalności. W zespole pojawiło się wielu nowych zawodników. Byli to, między innym Wilczyński, Sosnowski, Świcarz, Odrzański, Zientara, Wojciechowski, Janeczek, Polak i Hodyra. To wówczas, pod koniec 1949 roku, przemianowano po raz kolejny klub, nadając mu nazwę Centralny Wojskowy Klub Sportowy.
W niewiele lat później przyszedł do Legii lwowianin Kazimierz Górski, także żołnierz Legionów, twórca przyszłych, ogromnych sukcesów reprezentacji narodowej. Przez pewien czas był kapitanem drużyny. A później był pan Kazimierz trenerem (również Legii ), działaczem, prezesem PZPN-u. Przez kilka lat trenował także Legię inny dawny lwowski piłkarz Ryszard Koncewicz. Najwyższej klasy fachowiec, uznawany za jednego z najznakomitszych trenerów piłki nożnej w historii polskiego futbolu, później selekcjoner reprezentacji narodowej, wielki autorytet. Legia to również Emund Zientara, był świetnym piłkarzem, jednym z najlepszych w tamtych latach. Przez wiele lat grał w Legii, był także jej trenerem.
Legię trenowali wówczas także trenerzy zagraniczni. Niektórzy byli znakomitymi fachowcami, z nazwiskami których związane są sukcesy tej drużyny. Należą do nich, między innymi, Węgier Janos Steiner i Czechosłowak Jaroslav Vejvoda.
Dalsze lata, to okres rozwoju i świetności klubu. Pojawili się w nim zawodnicy, jakich zdarza się widzieć raz na wiele lat. Szczególnie dwaj spośród nich mieli być tymi, których sława rozeszła się szeroko po świecie: Kazimierz Deyna i Robert Gadocha. Pamiętacie te nazwiska, choć nie wszyscy widzieli ich na boisku. Legendarną postacią drużyny Legii jest Lucjan Brychczy, "Kici", wspaniały technik, niebywale zwinny i sprawny. Piłkarz wielki duchem i umiejętnościami, choć niewielkiego wzrostu. Dzisiaj jeden z trenerów tej drużyny, związany z klubem od 1954 roku - bez żadnej przerwy!
Zdarzały się też wpadki nieco innej natury. Na początku lat sześćdziesiątych miało miejsce zdarzenie, które odbiło się głośnym echem w kraju w wywarło niekorzystny wpływ na dalsze losy drużyny.
Piłkarze stosunkowo często podróżowali po Europie. Umożliwiało to różnego rodzaju obserwacje, które prowadziły do pewnych wniosków. Takich mianowicie, że na zachodzie żyje się o wiele lepiej, niż w socjalizmie. Także oni, jak wielu innych obywateli, zapragnęli podnieść trochę swoją stopę życiową. Niektórzy decydowali się na podejmowanie działań mających znamiona przemytu. To się wydało. Ktoś poinformował władze celne, iż co poniektórzy zawodnicy wiozą na zachód "lewy towar". Jedna wsypa miała miejsce na lotnisku Okęcie, wkrótce potem zrobiono "nalot" w pociągu. Tylko dwóm graczom Legii postawiono wówczas poważniejsze zarzuty, ale wszyscy mieli pretensje, atmosfera była fatalna, nikt nikomu nie ufał. tak oto uległa rozbiciu drużyna mająca przed sobą piękne perspektywy. Nadszedł okres pewnej stagnacji.
Nie na długo. Bo z Legią tak właśnie było. Okresy świetności przeplatały się z okresami zastoju. Wyrazem tego były dalsze miejsca w tabeli ekstraklasy. Ale po kilku latach znów trafili do drużyny wartościowi zawodnicy i Legia rozpoczynała kolejny marsz ku czołówce. pod koniec lat sześćdziesiątych udało się zbudować zespół o wielkich możliwościach.
Na przełomie lat 1960-1970 była to wielka drużyna. Przypominam, kto w niej grał: Jan Tomaszewski, Władysław Grotyński, Bernadr Blaut, Andrzej Zygmunt, Tadeusz Nowak, Feliks Niedziólka, Antoni Trzaskowski, Janusz Żmijewski, Kazimierz Deyna, Jan Małkiewicz, Władysław Stachurski, Zygfryd Blaut, Lesław Ćmikiewicz, Robert Gadocha, Jan Pieszko, Wiesła Korzeniowski. Trenerem tej drużyny był Edmund Zientara.
Przed Legią otworzyły się wrota piłkarskiej Europy. I zawodnicy tej wspaniałej drużyny potrafili to wykorzystać. W 1970 roku zespół znalazł się, jako pierwsza polska drużyna, w czwórce najlepszych w Europie - obok holenderskiego Feyenoordu, angielskiego Leeds United i szkockiego Celtic Glasgow. Legia dotarła do półfinału i był to niewątpliwy sukces. W rok później legioniści byli o krok od powtórzenia tego wyczynu. Na przeszkodzie stanęła jednak inna świetna drużyna - Atletico Madryt.
W następnych latach Legia toczyła zacięte i często wyrównane pojedynki z tak znakomitymi rywalami, jak AC Milan, Inter Mediolan czy FC Barcelona. Te firmy nie wymagają reklamy. Kilka lat temu - to już zupełnie niedawno - w 1991 roku Legia ponownie wywalczyła półfinał Puchar Zdobywców Pucharów i ponownie znalazła się w elicie europejskiego piłkarstwa, a wiosną 1996 roku grała w ćwierćfinale elitarnych rozgrywek, Ligi Mistrzów. Na krajowym podwórku w Legia została uznana za najlepszą polską drużynę lat dziewięćdziesiątych.